Vrouw, moeder, vriendin, werknemer, eigen baas en partner zijn, ik doe het maar even! Of het altijd makkelijk is? Nee, maar dat toegeven is veel moeilijker dan deze rollen gewoon maar routine gewijs vasthouden.
Wij zitten in de weken van voorbereiding op onze retreat. Ja, je hoort het goed, Denise en ik knijpen er even tussenuit. Voor het eerst sinds jaren, zo niet voor het eerst in ons leven gaan we samen een nieuw avontuur aan. Zonder onze man en kinderen, zonder planning en ons lot in iemand anders handen. Wij nemen je mee in onze persoonlijke blogs over deze ontdekkingsreis, met als doel…..? Dat weten we niet, we laten het gebeuren, we proberen echt los te gaan laten en het te laten gebeuren. Wat komt dat komt.
Afgelopen week toonde een collega van mij haar “zwakke” moment. Ze zei tegen mij; ”ik blijk toch geen robot te zijn!” Die zin zit al een week in mijn hoofd. Wie houden we nou voor de gek, onszelf, de omgeving? Waarom doe ik mee aan die lat die steeds maar hoger wordt gelegd? Wat is mijn bijdrage daarbij en wat brengt het mij en de ander? Het zijn verdomde lastige vragen. En ik onderzoek de antwoorden hier op.
Je groeit op, je gaat naar school, het liefst met mooie rapportcijfers. Je kiest een baan, liefst eentje met wat betekenis of aanzien. Je presteert op top niveau en bent ook nog actief al die andere en eerder genoemde rollen. In al deze rollen is het toch wel fijn als je een beetje bovengemiddeld scoort. Kortom, je bent lekker bezig met alles om je heen behalve met jezelf. Die robot fixt je dagelijkse leven en jij bent niets anders dan het besturingssysteem.
Als je er over gaat nadenken dan kom je meteen al in een knap lastig pakket. Want je wilt het wel anders doen, maar je wilt ook graag de gevolgen kunnen beheersen. Dus dilemma’s, het één is een uitdaging of het ander een berg waar je tegen op kunt zien. Comfortabel is het robot zijn namelijk wel, je kent het, je beheerst het mechanisme, yes your in control! Denk je…
In de voorbereiding op mijn retreat komen er toch wat puntjes en vragen naar boven drijven. Kan ik mijn gezin wel alleen laten? Wil ik wel de confrontatie met mijzelf aan gaan? Ook moet ik yoga gaan doen terwijl ik zo stijf ben als een plank. Dit is echt buiten mijn comfort zone. Ja, dit snoepreisje klinkt misschien mooier dan dat het is. Maar ergens diep van binnen, weet ik dat dit goed voor mij is. Ik ga maar door, weer in al die rollen en ik ben niet te stoppen en kan ook niet meer stoppen. Ontspannen en vervelen is gewoon lastig, ik weet niet echt hoe dat moet!
Dus heb ik me wel een aantal doelen gesteld alvorens ik naar het retreat ga, stukje bewustwording en ruimte creëren helpt. Ik moet stress verminderen, nee leren zeggen, (juiste) keuzes maken en ontspannen. Deze keuzes betekenen ook dat ik mijn agenda op orde moet brengen afwegingen maken tussen wat moet echt, wat kan en wat is leuk. Geloof mij, dit is een hele persoonlijke uitdaging als je al jaren gewend ben alles aan te pakken en daar niet voldoende bij stil te staan. Loslaten is het motto voor nu, zien wat er gebeurd en wat het mij oplevert.
Dat is ook met deze blog zo, ik schrijf het van me af. Maar een stemmetje in mijn hoofd roept wel; ”wat gaat iedereen hier van vinden?” Zijn wij vrouwen (mensen) nu zo hard tegen elkaar, hard voor onszelf of ben ik gewoon nu even de draad kwijt en probeer ik met mijn zoektocht een diepere betekenis van het leven te vinden? Mezelf te vinden? We gaan het zien. Ik ben benieuwd wat deze weg mij gaat brengen, maar het is best eng je zo kwetsbaar op te stellen.
Liefs Mirella